سیما غفارزاده – ونکوور
ویروس جدید کرونا، موسوم به کووید-۱۹ که در آخرین روزهای سال ۲۰۱۹ ظهور کرد، همچنان مشغول تاخت‌وتاز در سرتاسر دنیاست و به‌معنای واقعی کلمه زندگی زمینیان را فلج کرده است. دو هفته قبل، درست در چنین روزی که مشغول نوشتن یادداشتم بودم، اشاره کردم که تا آن لحظه ۱۷۶ کشور و قلمرو در دنیا درگیر مبارزه با این ویروس شده‌اند و حدود ۹٬۰۰۰ نفر نیز جان خود را از دست داده‌اند، حال تنها ظرف دو هفته، این اعداد به‌ترتیب به ۲۰۳ و ۴۷٬۰۰۰ رسیده است… کانادا نیز که اولین مورد مبتلا به این ویروس را در تاریخ ۲۴ ژانویه گزارش کرده بود، حال با نزدیک به ۱۰٬۰۰۰ مورد مبتلا در ردهٔ پانزدهم میان کشورهای دنیا قرار گرفته است. اما همسایهٔ جنوبی‌مان با سرعت، کشورهای ایتالیا، چین، اسپانیا و چند کشور اروپایی دیگر را پشت سر گذاشته و هم‌اکنون با حدود ۲۱۵٬۰۰۰ مورد مبتلا در صدر این جدول قرار گرفته است…
کووید-۱۹، این موجود میکروسکوپی، تمام انسان‌های دنیا را فارغ از ملیت و فرهنگ و میزان دانش و ثروت و هر فاکتور دیگری تحت تأثیر خود قرار داده است. به‌نظر می‌رسد اغلب مردم تا جایی که می‌توانند و نوع کار و فعالیتشان اجازه می‌‌دهد، تلاش می‌کنند در خانه‌هایشان بمانند. فعالیت‌ها، از احوالپرسی گرفته تا تدریس و ورزش و حتی مشورت‌های پزشکی به‌صورت آنلاین درآمده است. قرنطینه، کلمه‌ای است که این روزها زیاد به گوشمان می‌خورد و حتی در شبکه‌های اجتماعی با شوخی‌هایی در ارتباط با وضعیت فعلی زندگی برخورد می‌کنیم. افراد خانواده که تا پیش از این بخش عمده‌ای از ساعات روز را بیرون از خانه به کار و درس مشغول بودند، حال باید راهی برای پر کردنِ اوقات خود، خصوصاً برای کودکان و نوجوانان پیدا کنند و البته راهی برای زندگی مسالمت‌آمیز و بی‌تنش. هر چند، این مسئله برای افرادی که در روابطی خشونت‌آمیز گرفتارند، قطعاً شرایط بسیار دشوارتر و پیچیده‌تری ایجاد کرده است، و گزارش‌هایی که طی ماه گذشته از کشورهای مختلف در این زمینه منتشر شده، مؤید این موضوع است. به‌طور مثال، طبق گزارشی که اول همین هفته سی‌بی‌سی منتشر کرد، پناهگاه‌های زنان، پیرو شیوع کووید-۱۹، برای افزایش تقاضای کمک از طرف قربانیان خشونت خانگی آماده می‌شوند. چرا که زندگی با فردی آزارگر در شرایطی که باید هفت روز هفته و ۲۴ ساعت شبانه‌روز در همان خانه بود، هیچ راه فراری مانند رفتن به بیرون و دیدار دوستان نباشد که بتوان از موقعیت‌های تنش‌زا دور شد، قطعاً سبب تشدید تنش‌ها و افزایش میزان خشونت و تبعات ناشی از آن می‌شود. در این گزارش آمده است که به‌عنوان مثال، مرکز میپل‌گیت واقع در الیوت لِیک در شمال شرقی استان انتاریو، با ظرفیت حداکثر ۱۵ نفر در تلاش است این تعداد را به دو برابر برساند. دولت فدرال نیز قول داده است که تا سقف ۵۰ میلیون دلار به پناهگاه‌های زنان و مراکز تجاوزات جنسی طی دورهٔ پاندمی کمک کند. همچنین در کشور فرانسه از تاریخ ۱۷ مارس اعلام قرنطینه شده و قرار است حداقل تا ۱۵ آوریل ادامه یابد، این بدان معناست که هیچ‌کس حق ندارد از خانه خارج شود، مگر برای خرید غذا یا دارو، دیدن پزشک، ورزش و پیاده‌روی با حیوان خانگی. فعالان اجتماعی هشدار داده بودند که این وضعیت به تشدید خشونت‌های خانگی خواهد انجامید و کار برای قربانیانی که نیاز به کمک خواهند داشت، سخت‌تر خواهد شد. باز طبق خبری که اول همین هفته در نشنال پست منتشر شد، پس از اعمال قرنطینه در فرانسه، گزارشات خشونت‌های خانگی به پلیس، به میزان ۳۶٪ در پاریس و ۳۲٪ در دیگر نقاط کشور افزایش یافت. این موارد، تا اینجا شامل دو مورد قتل نیز می‌شود. پیرو این مسئله، دولت فرانسه اعلام کرد که هزینهٔ استقرار قربانیان خشونت خانگی را در هتل‌ها – که حالا لابد مسافری ندارند – خواهد پرداخت. همچنین وزیر برابری جنسیتی فرانسه اعلام کرده است که ۲۰ مرکز در فروشگاه‌هایی در سراسر کشور باز شده است تا زنان قربانی برای گرفتن کمک و همچنین مواد غذایی مورد نیاز خود به آن‌ها مراجعه کنند.
توجه داشته باشیم که در صحبت از افزایش میزان خشونت‌های خانگی در پی قرنطینه شدن مردم در خانه‌ها، نمونه‌های فوق یعنی کشورهای کانادا و فرانسه، هر دو از جمله کشورهای پیشرفته‌اند و دولت‌هایی در رأس آن‌هاست که قربانیان خشونت خانگی را حمایت می‌کنند. جست‌وجویی ساده در میان خبرها حاکی از آن است که در اغلب کشورهای دنیا طبق گزارشاتی که شده، خشونت‌های خانگی در پی اعمال قرنطینه تا میزان ۵۰٪ افزایش یافته است… تبعات شیوع این ویروسِ هنوز بدون دارو و درمان، فراوان است؛ تبعاتی که از زوایای گوناگونی می‌تواند مورد بررسی قرار گیرد. موضوع افزایش خشونت‌های خانگی، یکی از تبعات این بیماری همه‌گیر است. ویروس کووید-۱۹ همچنان مشغول تاخت‌وتاز در سرتاسر دنیاست و مستقیم و غیرمستقیم، در حال قربانی گرفتن است. هر چه هست، نباید تسلیم یأس و ناامیدی شد. تلاش کنیم به سهم خود و با انجام آنچه مقامات بهداشتی از ما می‌خواهند، در کند کردن روند شیوع این بیماری و امید به از بین رفتن آن، نقش داشته باشیم. به امید آن روز به زودیِ زود.
